Ο τόπος που μεγάλωσα δεν είχε κανόνες. Κοριτσάκια εκδιδόταν μικρά, να πίνουνε σκόνες. Αγόρια είχαν όπλα πριν να πιάσουν βιβλία. Το πως ξεφύγαμε εμείς είναι μια άλλη ιστορία. Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, ήταν για όλους κάθε μέρα κι άλλος ένας αγώνας. Κάποιοι δεν τα κατάφερανε και πέσαν στο χώμα, άλλοι φύγαν μακριά, άλλες αλλάξανε χώρα. Γιατί ειμασταν μικροί και τότε όμως δεν ξέραμε πολλά, θυμάμαι μπαίναμε στο σπίτι λίγο πριν απ τις 9 και μετά μπουμπουνητά πολλές σειρήνες και ουρλιαχτά, σκότωσαν τον Βαλαντη, παιδιά από άλλη γειτονια. Λόγος δεν υπήρχε τότε για αστυνομία, μίας και φοβόντουσαν κοντά να κάνουν περιπολία, οι μπασκίνες, οι ρουφιάνοι και οι πολιτικές αρχές, δεν νοιαζόντουσαν αν ζούμε, μόνο αν ήταν εκλογές. Κάτω από τον βάλτο ζουν μονάχα οι τελειωμένοι , οι πρεζέμπορες, οι άτυχοι και οι παρατημενοι , εμείς ήμασταν τυχεροί, μπορούσαμε τη βγάζαμε, να φύγουμε απ το βάλτο, έλεγε η μανα να διαβάζουμε, μόνο μπροστά τα μάτια, στόχο στην ελευθερία, αυτό που αγαπάς κάνε, θα βρεις την ευτυχία, για κάποιους μες στο βάλτο είχε πολλή φασαρία, το μπουρδελο το βιβλίο, άνοιγε με δυσκολία. Χρήστο μου λένε κλαιγεσαι πολύ μες τα κομμάτια, μα εγώ ότι γράφω τα χω δει με τα δικά μου μάτια, μίλα για κλάψα στον Βαγγέλη, τον Τάσο τον Γιάννη, που τους σαπίσανε οι τσέοι πριν βγουν στη Μακρυγιάννη, ρίξε το φταίξιμο στην Άννα και στην Αθηνά, η φτώχεια φταίει που τους πήρε η πρόνοια τα παιδιά, τον Eddie δεσανε προχθές επάνω στην Ναυπάκτου, έσπρωχνε κινητά για να ταίσει τα παιδιά του. Φωτιές στα όνειρα σαν σφαίρες στο χαρακωμα. Βλέπαμε όλη τη ζωή, στο πάνω διάζωμα. Κι εγώ άμα αρχίσω να μιλάω δεν σταματάω. Πονάω ακόμα τον δρόμο που περπατάω. Εκεί μέσα έμαθα στα μάτια να κοιτάω. Έμαθα να μισώ έμαθα να αγαπάω. Έμαθα ιστορίες πολλές σαν κι αυτές. Στον καναπέ δίπλα στις ραπτομηχανες. Μου είπε ο παππούς μου πως για να τα καταφέρω, πρέπει να προσπαθώ, πρέπει να υπομενω. Γεννηθήκαμε φτωχοί κι αυτό πληρώνουμε. Το μέτωπο περήφανοι ιδρώνουμε. Οι πλάτες μας πονάνε και φωνάζουν. Μα μαζί μας πια την κορυφή κοιτάζουν. Κι αν την κορυφή πιάσουμε δια μαγείας, Χρήστο μου μην ξεχάσεις το στενό στη Λεβαδείας.

Κάντε πίσω δεν μπορώ να ανασανω. Ανοίξτε χώρο να περάσω θα πεθάνω. Θελω να ζήσω, να δω, γελάσω, να πω, να γνωρίσω τον κόσμο που ζω, να ξυπνήσω. Απ τον ύπνο που με ρίξαν, αυτοί που φύγαν και πότε τους δεν γύρισαν. Σκάνε σαν πυροτεχνήματα πάνω στον ουρανό και είναι όλα ωραία για ένα λεπτό. Μα ήρθε το πλήρωμα στου χρόνου. Που μου λέει πια να βρω το εαυτό μου. Μα τελευταία έχω χάσει το μυαλό μου και δεν μπορώ πια να χαθώ μες στον ειρμό μου. Σκάνε σκέψεις πάνω στο κεφάλι. Που θα γίνουνε στίχοι και πάλι. Που μου φέρνουν τη μέγιστη ζάλη. Όχι ρε δεν μιλάω για κρεπαλη. Ρεφραιν Διακοπή ρεύματος. Διακοπή ρεύματος. Σβήστε τα φώτα για να το βουλώσουμε όλοι. Verse 2 Χανομαι τώρα, μέσα στο σκοτάδι. Όταν νιώσω ότι νιώσω ότι έχω την ανάγκη. Συναισθήματα να σκάνε στο μυαλό μου για να κάνουν τον εαυτό μου πιο σκληρό και απ το ατσάλι, σαν μπουκάλι, σκανω πάνω σου και πάλι, για να αρχίσουμε επί σκηνής μια μάχη κι άμα νιώθεις εξ αρχής ότι τώρα καταρρέεις σου χαρίζω μια θέση σαν δειλό και αποστάτη. Για όσους σκυβαν και θα σκυβουν το κεφάλι. Κάνε τώρα διακοπή. Κανενός προσκυνημενου το τομάρι. Κάνε τώρα διακοπή. Ενάντια σε κάθε άνιση εποχή. Κάνε τώρα διακοπή. Μία οντότητα, μια μάζα, μια ντροπή. Κανε τώρα διακοπή. Ρεφραίν Διακοπή ρεύματος. Διακοπή ρεύματος. Σβήστε τα φώτα για να το βουλώσουμε όλοι. Verse 3 Μεσα σε σαπίες ιδέες προσπαθώ να ακουστώ, να πιαστώ, να πετάξω. Όταν πετάω τους ξεχνάω και τον κόσμο αμέσως αρχίζω να αλλάζω. Σαν ξημερώνει μπροστά τους φωτιζω μου βγαίνει μόνο να γελάσω. Σαν πέφτει η νυχτα, γίνομαι τέρας θέλω να τους κατασπαράξω.

Γυρίσαμε πάλι να αλλάξουμε φάση πού χρόνια την έχουν χαλάσει, τσοπαναρέοι και πουθενάδες για λίγη πεντάλεπτη λάμψη. Δεν ξέρουν τι κάνουν δεν ξέρουν που πάνε δεν ξέρουνε που το πουλάνε. Μαθαν οι μαλακές πως εδώ πεινάνε και ήρθαν κι αυτοί για να φάνε. Το 'χα αναφέρει ξανά, δεν ξέρουνε γενικά, τεμενάδες στα αφεντικά, για δυό παραπάνω ψιλά. Υψωστε τα χέρια ψηλά επιστροφή στα βασικά που βγάζουν τα γούστα αυτά, δεν ξέρει κανείς τελικά. Ρεφραίν Στο πιο νοθρο κοινό μπαίνω και τραγουδώ, για να εκφραστώ κι εγώ στον φάλτσο τους ρυθμό. Χ3 Για να εκφραστώ κι εγώ, στον φάλτσο τους ρυθμό Χ2 Κουπλε 2 Σκέφτομαι γράφω μέσα στην τάξη σαν να 'μαι στο δημοτικό. Πως έχουμε αφήσει την μουσική να πάρει ένα δρόμο στραβό. Ή θα' χω απ'τη μια ένα πλούσιο βλακα να μου μοστράρει χρυσό ή θα' χω απ'την άλλη ένα μίζερο πλέμπα να μου φωνάζει πεινώ. Και τώρα εγώ ρωτώ, με το λειψό μου μυαλό, με τι από αυτά θα εκφραστώ, μές στα σκάτα θα χαθώ, στο πιο generic κοινό κουνιέμαι και τραγουδώ, στον πιο γνωστό σας σκοπό.... Τ'αυριο θα έρθει και εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι εδώ αν θα υποφέρω, μουσικά, καλλιτεχνικά, με τη συμπεριφορά σας τελικά. Ακούω 30 βλακείες την ώρα κομμάτια να πέφτουν λες και πέφτει η μπόρα, πρόβατα τσοκαρα και κοιμησμένοι, πρώτα εχθροί μετά αγαπημένοι, κάνε swipe up, αστείο stand up, απομόνωστε όποιον είναι κατά, μπείτε στο πνεύμα στήστε χώρο, να 'ρθω να χορέψω λιγάκι κι εγω με ένα ρυθμό ανορεξικο δίνω τον φάλτσο ρυθμό. Ρεφραιν Στο πιο νοθρό κοινό, μπαίνω και τραγουδώ, για να εκφραστώ κι εγώ στον φάλτσο τους ρυθμό. Χ3 Για να εκφραστώ κι εγω στον φάλτσο τους ρυθμό. Χ2

Το "Ρεύμα" μαλάκα μου είναι ιδέα, είναι συναίσθημα είναι παρέα, είναι να βγαίνεις αλώβητος μέσα από άσχημα μέσα από ωραία. Είναι ένας κρίκος αδελφικός είναι τα πάντα. Να φέρομαι τύπος και υπογραμμός και μετά όλοι κάνουν στη πάντα. Προσπάθησαν πολλοί να το σπάσουν, προσπάθησαν πολλοί να το αλλάξουν, θέλανε να το σωπάσουν, 'θελαν να το επισκιάσουν Και ίσως τα καταφέρανε μόνο για χρόνους πέντε δεν τους κάναμε τη χάρη και ήρθαμε στο πάρα πέντε, ώρα για να μάθουν όλοι πια το τι εκπροσωπούμε είναι το άσπρο και το μαύρο μου μάγκα τι να σου πούμε. Ρεφρέν Κι ας είναι να χαθώ, μέσα στον κόσμο αυτό. Από πολλές πλευρές έρχομαι να σου πω... Χ2 Τα λέω για 'σένα, για 'μενα Για δύο μάτια κλαμένα, για πιτσιρικάδες και για μπαμπάδες, που νιώθουν ότι γράφω με την πένα. Γι αυτούς που 'χουν δύσκολο βίο. Γι αυτούς που δεν 'κλείσαν βιβλίο. Για το μεροκάματο. Για το μηνιάτικο στο γιαπί/στο γραφείο. Για 'σένα που παλεύεις ακόμα, τους δαίμονες στο κεφάλι σου. Για 'σένα που περάσανε τα χρόνια, δεν βρήκες ποτέ την Ιθάκη σου. Για 'σένα που είσαι μικρή, μικρή για να 'χεις παιδί. Είμαι εγώ για εσένα , είσαι εσύ για εμένα, ποτέ ξανά μόνοι σ' αυτή τη ζωή! Ρεφρέν Κι ας είναι να χαθώ, μέσα στον κόσμο αυτό. Από πολλές πλευρές έρχομαι να σου πω... Χ2 Για 'σένα που δεν το αντέχεις, μακριά από το σπίτι να μένεις, μετά το πτυχίο, διαβατήριο, τώρα αλλού την παλεύεις. Για 'σένα που γέρασες τώρα, σου πήραν τη μπουκιά από το στόμα, με το μαράζι και ένα γιατί κοιμάσαι, τα βράδια ακόμα. Δεν νιώθω την αριστερά. Δεν νιώθω την δεξιά. Δεν με πείθαν ποτέ τα σκυλιά. Δεν ανήκω γι αυτούς πουθενά. Τώρα της γης τα παιδιά , φωνάζουν μαζί αγκαλιά, απ' του κόσμου την κάθε γωνιά... Τα 'παμε κι άντε γεια, Ρεφρέν Κι ας είναι να χαθώ, μέσα στον κόσμο αυτό. Από πολλές πλευρές έρχομαι να σου πω... ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ!

Άνθρωποι παράξενοι πάντοτε ανομοιοι, προσάπτουν κατηγόριες ο ένας στον άλλο. Βρισιές από τα στόματα μικρών και μεγάλων, θέλω ρε να δώσω τον εαυτό μου όλο και ξέρεις δεν αντέχω γιατί θέλω οξυγόνο, μέσα από τον πόνο θέλω να εκπρόσωπω στίχο διαφορετικό, κοινωνικό πολιτικό, και μας κράζουν γιαυτό και δεν ξέρω γιατί, κάθε μέρα μας αλλάζουν άποψη πολιτική. Γιατί ενός δευτερολεπτου είναι η σιγή. Ρεφραίν Ενός δευτερολεπτου σιγή. Δεν ξέρουμε που πάει και που θα βγει. Ενός δευτερολεπτου σιγή. Για μια πατρίδα που είναι νεκρή. Verse 2 Οπως εκείνο το παιδί, με ψυχή ντροπαλή, λέει πως όλα θα τα αλλάξει με ένα μαγικό ραβδί , κράτα αυτή τη στιγμή , μέσα σου ζωντανή, φροντισε να μη χαθεί και μη ρωτήσεις το γιατί, μπες στη μάχη και εσύ, δες τον κόσμο από άλλη γωνία οπτική. Συνεχώς ρωτάν γιατι. Συνεχώς ρωτάν γιατι. Γιατί ενός δευτερολεπτου είναι η σιγή. Ρεφραιν Ενός δευτερολεπτου σιγή. Δεν ξέρουμε που πάει και που θα βγει. Ενός δευτερολεπτου σιγή. Για μια πατρίδα που είναι νεκρή. Verse 3 Γιαυτο σου λέω φίλε περπατα. Κοίτα ψηλά τα αστέρια πάρε αγκαλιά. Να κρατάς αβάντα. Καθώς πετάς, φύγε μακριά. Πάρε τα χρόνια σου. Πάρε τους μήνες. Κι ότι αγαπάς στην καρδιά σου να φυλάς. Και παραδείγματα πολλά πήρες και ειδες. Αφού από ψέματα, χόρτασες αρκετά. Χρυσαφια ραβδοι, κι εκκλησίες, ενώ απο την άλλη φαμίλιες να πειναν. Πολιτικοί με εντολές και αγγαρείες. Κι εσύ στους δρόμους να φωνάζεις και να πονάς. Ρεφραιν Ενός δευτερολεπτου σιγή. Δεν ξέρουμε που πάει και που θα βγει. Ενός δευτερολεπτου σιγή. Για μια πατρίδα που είναι νεκρή. Μία πατρίδα νεκρή.